László de cowboy, 47 jaar oud!

https://appsuite.hostnet.nl/appsuite/#!!&app=io.ox/mail&folder=default0/INBOX
Op woensdag 6 September is László overleden, in zijn bed, in zijn kamer, in de daklozen opvang op Biltstraat in Utrecht, Mijn kennismaking met László was mijn 1e dag in de Sleep-Inn, 16 december 2015. Een slaapzaal genoot met een vreemd uiterlijk, cowboy laarzen, cowboy hoed en cowboy achtige leren jas maar absoluut geen cowboy postuur! Tenger, fragiel lijkend, krom gebogen, een sik met elastiekjes die de sik overigens wel verdeelde in hapklare brokken! En tegelijk ook altijd relaxed, vriendelijk, warm, absoluut niet bedreigend. Maar László was een niet rechthebbende dakloze, dus eigenlijk gewoon geen recht op opvang, maar hij werd getolereerd en werd jaren lang, wettelijk en financieel zonder onderbouwing, overeind gehouden door o/a de Tussenvoorziening! En ik denk dat dit vooral was door zijn aard, zijn persoon! En ik bleef hem tegenkomen op straat! Vanaf het voorjaar, naar de zomer en het vroege najaar, op het bankje in het Tolsteegplantsoen (dichtbij mij mijn huis) het tuintje op de Hopakker en het Wilhelminapark en de het aroma van bier was duidelijk zijn “deodorant” Maar nooit overlast, nooit agressie, maar altijd simpel respect en erkenning van mij naar hem en van hem naar mij.
Er is weer een echte “Vriend van de straat” overleden! Donderdag is zijn afscheid!
En wat ik niet wil overslaan is wat dit betekent en doet met al de medewerkers en vrijwilligers van de Biltstraat en al die anderen in de “hulpverlening” die László al veel meer jaren dan ik kennen!

Ik ben echt verdrietig!

Lijn 8 en een dagje Efteling

Een paar weken geleden zat ik in lijn 8, in zo’n blokje van 4 stoelen met een moeder en 2 dochtertjes.
De oudste vroeg aan moeder of zij in de vakantie misschien naar de Efteling gingen. Mijn hart brak toen ik moeder hoorde uitleggen aan dat kind van 9-10 jaar dat zij dat helaas niet konden betalen.
En ik voelde en zag de pijn van die moeder, en moest direct denken aan mijn eigen kinderen en kleinkinderen voor wie een dagje Efteling min of meer vanzelfsprekend was.
Ik kwam thuis en het liet mij niet los! Internet onderzoek maakte duidelijk dat een dagje Eftelling met trein, entree, koffie appeltaart, patat of een pannenkoek voor een gezin met 4 al snel 400 euro kost. En met mijn wel vaker, onbeteugelde, impulsiviteit voelde ik mij “gedwongen” iets te doen.
RECHTOP is er niet alleen voor dak en thuislozen maar is ook gewoon echt maatschappelijk betrokken voor alle kwetsbaren en daar maken wij ons ook druk over.
Ik deed diezelfde vrijdagavond een twitter oproep! Meld je via een DM als je een gezin kent waar een dagje Efteling echt iets voor betekent! En in onze eigen RECHTOP financiën, die wij overigens gewoon zelf verdienen met onze eigen activiteiten, was er wat ruimte, dus gewoon doen!
Binnen 24 uur waren er 7 aanmeldingen, 7 verhalen en toen het dilemma want hoe te kiezen?
De oplossing kwam vanzelf want dit verhaal sprak blijkbaar ook anderen (volgers) aan en op zondagmiddag werd duidelijk dat buiten de financiën die RECHTOP uit eigen middelen kon inbrengen, er inmiddels meerdere donaties waren gedaan om dit doel te ondersteunen. Gewoon vanuit de maatschappij, betrokkenheid, van onbekenden, gewoon vanuit verbinding blijkbaar.
Het uiteindelijk resultaat! Wij hebben 10 gezinnen (van 3, 4 en 5 personen) een dagje Efteling zonder zorgen, kunnen geven met alles erop en eraan.
RECHTOP mocht het “doorgeefluik” zijn en de reacties van die gezinnen ontvangen en dat is onze beloning.

Soms schaam ik mij!

De afgelopen jaren kocht ik regelmatig een Straatnieuws van Astrid bij de AH in de Twijnstraat, ging vaak vergezeld met wat gesprek en de vraag welke Energy drank het ook al weer was die zij lekker vindt en ik die dan kocht voor haar bij het doen van mijn boodschappen!
Sinds Corona voelde ik mijzelf niet veilig in de “krappe” AH Twijnstraat, ik deed er geen boodschappen meer en er was dus ook geen interactie met Astrid meer! Vanmiddag fietste ik door de Twijnstraat en zag Astrid zoals gebruikelijk staan. En waarom weet ik niet maar vandaag stopte ik, zonder het voornemen de AH in te gaan, maar gewoon om weer even contact te hebben! Ik betaalde wat voor de digi krant en Astrid brak in huilen uit! Het was een uitbarsting van diep verdriet! Zij snikte, sinds de digi krant ben ik mijn vaste klanten kwijt (waar ik er 1 van ben) overigens! En zij mist niet alleen de inkomsten maar zij voelt zich zo verschrikkelijk genegeerd en niet gezien! Het verdriet en de pijn van Astrid kwam als een mokerslag binnen en zij heeft gelijk! Ik ben gestopt haar te zien en ja, ik heb haar genegeerd!
Niet met die intentie of een bewuste actie of keus, maar wel met dit tot gevolg! Heb mijn eigen Corona angst te veel ruimte gegeven en daarmee een ander pijn gedaan, wat een sukkel, juist ik zou beter moeten weten!
Ik heb Astrid mijn excuses gemaakt en beloofd dat ik haar nooit meer niet ga zien, ook al doe ik geen boodschappen meer bij die AH!

WAT IS EEN MENS IN NOOD?

Vaak krijg ik de vraag, als ik gids ben bij een STREETLIFE stadswandeling, wat doe je als je iemand treft die bedelt?
Mijn antwoord is altijd hetzelfde maar biedt waarschijnlijk niet echt duidelijkheid of eensluidendheid!
“Besluit voor je zelf of je wilt geven met je hoofd of met je hart”! En elke keuze is OK en begrijp ik!
Maar ter toelichting en/of verduidelijking!
Geven met je hoofd is, een bedelend mens zien, een afweging maken, een oordeel hebben en denken dat deze persoon waarschijnlijk alleen maar bedelt voor een behoefte aan drugs of alcohol en dat met jou geld gaat bekostigen! Wat waarschijnlijk ook zo is! En daar wil jij niet aan bijdragen! Compleet begrijpelijk, en ik snap het!
Maar heb je nu echt de illusie dat als jij niet geeft , die mens in nood die vraagt, stopt met zijn/haar verslaving!
De jonge vrouw zich niet meer verkoopt aan zieke mannen, een vent stopt met fietsen stelen, winkel diefstal etc!, om op op zoek te gaan naar de muntjes voor zijn/haar verslaving??
Uit echte ervaring kan ik zeggen dat dit niet gebeurt! Ze stoppen niet niet zomaar!
En ter aanvullende toelichting of verheldering, en laat 100% duidelijk zijn, dat als je wel of niet geeft, ik beide keuzes begrijp en snap!
Maar mijn visie is dat als ik een mens in nood zie dat ik wil helpen, en Ik zie dus bijna altijd gewoon en alleen de mens in nood en mogelijk is die afwijkend van wat jij ziet! Maar voor mij is een mens in nood een in nood zonder voorbehoud of voorwaarden!
Een crack/heroïne/alcohol of wat dan ook verslaafd iemand, die in acute, fysiek en psychisch nood is en verschrikkelijk ziek is en 2 euro tekort heeft voor dat o zo belangrijk “bolletje” van 10, is voor RECHTOP een mens in nood, die echt niet gaat stoppen als jij niet geeft! En de nood erkent, net als het dilemma en de twijfel van anderen! En begrijp echt welke keuze dan ook die altijd OK is! Maar ik heb gekozen niet te oordelen naar mijn maatstaven en mij wel open te stellen voor de acute nood van die ander!
En als jij mij daarvoor, voor absurd, gek, naïef, idioot of wat dan ook verklaart, het zij zo!
Maar ik slaap er goed op!

“Onze beloning

Soms krijg ik de vraag waarom? Waarom doe je dit!
Een ontmoeting vanmiddag, die ik ga beschrijven en delen geeft daar denk ik wel wat uitleg over!
‘T is geen grap, maar op 1 April 2020 kwam ik, bij mijn avond straat rondje, in contact met een man, een “buitenslaper”. Ik bezocht hem, op zijn slaapplek, 4-5 keer week, met een warme maaltijd, 3-4 keer week, ’s ochtends met een thermo met drinkbouillon en één met warme chocomel, want hij drinkt geen koffie, wekelijks een schone slaapzak, en gewoon de noodzakelijkheden om te overleven op straat! Naarmate de weken/maanden vorderden, was er meer en meer inhoudelijk gesprek!
De details van zijn persoonlijk verhaal ga ik niet volledig delen, vanuit zijn wens en alles dat ik hierna schrijf is met zijn toestemming!
Man, 7 jaar dakloos, en zoals hij het noemt “survival in Nederland”, geen echte actuele verslaving anders dan één gerelateerd aan zijn overleven op straat! Heeft en wil geen relatie met hulpverlening door allerlei nare ervaringen!
Ons regelmatig, van mens tot mens gesprek leidde tot meer vertrouwen en meer details van zijn achtergrond! Hij heeft een broer in Utrecht vertelt hij mij eens! Geen contact, al meer dan 7 jaar, door schaamte, niet tot last willen zijn etc! Op enig moment stemde hij er mee in dat ik zijn broer ging zoeken! De broer heb ik gevonden en na overleg, heb ik contact gehad! En hij zei gelijk, hij is mijn broer, ik heb voldoende ruimte in mijn huis, vraag mij al jaren af hoe het met hem is, en hij kan bij mij terecht ipv op straat!
En dat voltrok zich!
Door deze grote verandering van zijn dakloze leven, naar weer een menswaardig bestaan, kon hij de confrontatie met wat er mis was gegaan weer echt aan, en bleken de schulden, die hij dacht te hebben, veel geringer en waren al snel gestabiliseerd en geregeld! Het is achteraf de grote “game changer” geweest!
En dan nu vanmiddag! Na net 6 maanden, heeft “mijn vriend van de straat” een full time baan, een woning, en weer een leven!
Vanmiddag belde hij en wilde hij bij mij langskomen met de mededeling “wij moeten een rekensom maken” Het bleek te gaan om de rekensom van wat RECHTOP, mede dankzij haar donateurs, voor hem had gedaan! De “rekensom” van wat hij RECHTOP had gekost, financieel!
Wij hebben de maaltijden, drinkbouillon en chocomel, het wassen van slaapzakken, rookwaar etc, samen gekwantificeerd en er waarde aan toegekend!
De uitkomst vanmiddag was, dat hij vanaf zijn eigen bankrekening, met zijn eigen salaris, RECHTOP een donatie heeft gedaan gelijk aan wat RECHTOP in hem had geïnvesteerd! Wel met de opdracht die te besteden aan een “mens” zoals hij!
DIT IS NU ONZE BELONING!!

In memoriam, Gerard (Gouden Engel) 44 jaar oud!

Op Kerstavond 2020 is Gerard (Gouden Engel) 44 jaar oud, overleden aan een hartstilstand! Gerard was één van mijn straatvrienden! Onze eerste kennismaking was op Twitter! Hij in Nijmegen, ik in Utrecht. maar wij deelden iets! Wij zijn allebei dakloos geweest en wij waren allebei behoorlijk open, over onze gedeelde ervaring!
Ik kon, door Corona/Quarantaine, helaas niet bij je uitvaart zijn en dat knaagt aan mij!
Maar Gerard, vriend van de straat, ik zorg ervoor dat jou graf wordt voorzien van een “Gouden Engel” want die verdien jij!
Bij, mijn in memoriam, herdenken van jou Gerard is er één ding dat zo wezenlijk blijft! En dat is jou tellen en uitschreeuwen, van jaren, maanden en dagen, van ex verslaafd, ex dakloos, schuldenvrij, ex bewind!
Het feit dat jij als ex-dakloze op 44 jarige leeftijd overlijd is niet gewoon pech, maar voor mij ook een aanklacht tegen de maatschappij! Een jarenlang dakloos leven leidt heel vaak tot het overlijden op jonge leeftijd! Dakloosheid ervaring en beleven, leidt veel vaker tot overlijden, op jongere leeftijd! En deze maatschappij mag dit ontkennen zo veel als deze het wil, wij weten beter!
Ik ken het levensverloop van Gerard, mijzelf, en trek de conclusie dat dakloosheid, schadelijk is en levensverwachting vernietigd! En besef dat dit iets is, dat deze maatschappij, mensen jong en wat ouder, elke dag aandoet!
Ik heb mijzelf de vraag gesteld hoe jou (Gerard, gouden engel) te erkennen en ervoor te zorgen dat jij, impact hebt gehad, jij van belang bent geweest, jij er toe deed? Ik heb besloten jou, tellen van jaren dagen en maanden, in te zetten als een soort therapie! Vier die dagelijkse overwinning, wees er trots op, en accepeteer het als een overwinning, op jezelf en de maatschappij! Ik ga een ieder, die daar maar voor open staat, ik ga elk podium, dat RECHTOP ook maar krijgt, benutten, om te vertellen over dat dagen, maanden en jaren, met de positiviteit die jij daarmee gaf, er toe doen. Belangrijk zijn!
Vandaag 4 januari 2021, ben ik 3 jaar en 352 dagen ex-dakloos! Ik kan vertellen over hoe ik het ben geworden, kan vertellen over hoe ik er uit ben gekomen, en kan vertellen over de strijd die ik daar elke dag voor lever!
Maar zie dit statement niet als een terug kijken, maar als een vooruit zien naar de dag van morgen!
Morgen is 3 jaar, en 353 dagen ex dakloos!
Gerard, ik ga je nooit vergeten en jij gaat niet vergeten worden!


Maria’s Kerst Inn

Het was Kerst 1999 dat de Utrechtse Maria Hendriks een groepje verkleumde daklozen-thuislozen,  in alle verlatenheid bij een klein vuur , bij elkaar zag zitten. Zonder iets te eten of drinken.
Dat dit in haar stad zo gebeurde, ging er bij haar niet in.
Maria besloot vervolgens de handen uit de mouwen te steken en hier iets aan te doen. Ze benaderde middenstanders om eten en drinken gratis beschikbaar te stellen, ze mobiliseerde via de media de Utrechste bevolking om warme kleding te doneren en ze verzamelde een groep vrijwilligers om zich heen. om haar te helpen. Daarmee was in 1999 Maria’s Kerst-Inn een feit.
En sinds die tijd is Maria’s Kerst-Inn een traditie geworden , die ook na het overlijden van Maria in 2010 is voortgezet en vanaf die tijd ook de naam Maria’s Kerst-Inn heeft gekregen, waarmee de nagedachtenis aan Maria blijft voortbestaan.

Ook dit jaar is het weer gelukt om Maria’s Kerst-Inn te organiseren, 2e Kerstdag van 14:00 tot 17:00 , aan de Oudegracht 36 ad werf,. En kunnen dak en thuislozen hier terecht voor een BBQ, wat te drinken, Gluhwein, kleding en andere cadeautjes.
Maar vooral ook voor wat gezelligheid, muziek gewoon het vieren van Kerst ook al ben je dak of thuisloos.

Maria’s Kerst-Inn wordt 100% door vrijwilligers gedaan, heeft geen subsidie maar realiseert alles vanuit donaties, giften etc.

Wilt u Maria’s Kerst-Inn steunen, dan  kan dat met donaties in allerlei vormen en dus natuurlijk ook gewoon financiele donaties.
Voor meer info kunt u mailen naar info@rechtop.org
(Rechtop ondersteunt Maria’s Kerst-Inn)

Herinnering “de Hel van Hoog Catharijne

Project herinneringstegel “De Tunnel”

Dit project is een initiatief van Stichting RECHTOP met als doel, een herinnerings-monument te realiseren voor de Tunnel en de “bewoners” van de Tunnel destijds.
De tunnel was een expeditie straat onder Hoog Catharijne waar in de negentiger jaren, een grote groep daklozen, verslaafden een woon/verblijfplek hadden gevonden nadat zij min of meer waren verjaagd uit Hoog Catharijne.
Een populatie van soms wel meer dan 100 bewoners die daar verbleven onder verschrikkelijke, horror, omstandigheden. Er zijn mensen overleden in de Tunnel, er zijn verschrikkelijke dingen gebeurt in de Tunnel.
In begin 2000, is door bijzondere inzet van oa Hans Spekman en een toch wel revolutionaire aanpak, de erbarmelijke situatie van de mensen in de Tunnel, succesvol aangepakt.
En nu gaat, de Tunnel verdwijnen door de verbouwing van HC!
En om te voorkomen dat daarmee mogelijk ook de herinnering aan deze verschrikkelijke en onmenselijke situatie verdwijnt, willen wij dit monument realiseren.
Om ons er aan te herinneren dat dit er is geweest maar zeker om ook ons eraan te herinneren dat wij als maatschappij dit soort dingen nooit meer moeten laten gebeuren!

In 2016 is er al een keer een poging gewaagd om dit monument te realiseren (Jolande Uringa) en zijn er destijds ook toezeggingen gedaan door wethouder Everhardt, zowel voor een locatie als de benodigde financiën.
Ons initiatief is geen poging maar meer een besluit dat het er gewoon moet komen!

Afgelopen weken hebben wij uitvoerig onderzocht of er voor dit initiatief voldoende en breed draagvlak is bij allerlei betrokkenen.
De betrokkenen uit het verleden en het heden, van zowel hulpverlening, “bewoners” , de gemeente, gemeenteraad en andere betrokkenen zoals Het Straatnieuws, etc. en de uitkomst is dat dit draagvlak er is.

Wat voor monument willen wij.
Het idee is een herinneringstegel of tegels gewoon op straat, op het Smakkelaarsveld, daar waar de ingang van de Tunnel was.
Voor de artistieke invulling, het ontwerp, is er gekozen voor een samenwerking met studenten van de HKU en mensen van de Tunnel uit die tijd, zij die er hebben verbleven en gewoond!
Waarbij er een QR code wordt opgenomen in het ontwerp, die een koppeling heeft naar het verhaal van de Tunnel en de documentaire “de Hel van Hoog Catharijne” van NPO Andere tijden
Een informele toezegging voor de locatie is er van de Projectsecretaris Stationsgebied gemeente Utrecht en dit wordt nog nader besproken met de wethouder/college om deze toezegging te formaliseren.

Waterbed handhaving

Direct na de verplaatsing van de dagopvang “het Catharijnehuis” naar “Herstart” op de Nieuwegracht is er toegenomen problematiek in de buurt!
Deze toename is, ons inziens, vnl te danken aan de toename van het aantal dak en thuislozen. En natuurlijk is het logisch dat er dan ook een toename is van “ervaren”overlast! En wij willen deze signalen absoluut niet bagatelliseren en we begrijpen ze volkomen.
Maar welke keus maak je in de aanpak!
Plaats een camera in Park Lepelenburg en verwacht dan niet dat wat daar gebeurd zich niet verplaatst naar elders! Maak een extra BOA beschikbaar voor dit kwetsbaar gebied, die wij vervolgens nooit zien.
En alcoholgebruik, drugs dealen en gebruik, verdwijnt niet zomaar of misschien wel nooit! Dus we kunnen een soort Don Quichotte strijd tegen molens blijven voeren, of we vinden een compromis waarbij de mogelijke overlast, wordt beperkt en beheerst of we doen aan symbool politiek en “jagen” Als ik een jaar geleden, in Lepelenburg een gebruiker aansprak dat hij geen pijp moest roken in het park omdat daar kinderen in de speeltuin waren, paste het gedrag zich aan.
Als ik een alcoholist er op aan sprak geen opmerkingen te maken naar vrouwen in het park, luisterde hij!
Het blijft een balans vraag over wat werkt en wat niet!
Één ding is wel duidelijk! Dat wat wij nu doen werkt in ieder geval niet!
Repressieve maatregelen, handhaving etc gaat verslaafden echt niet clean maken, en door het tekort aan woonruimte, opvangplekken, wachtlijsten, etc gaat het aantal mensen op straat echt niet verminderen, dus wij zulle er mee moeten dealen. En een vorm vinden die past!
Maar het weghalen van een bankje? Echt een infantiele, niet doordachte, actie die niets heeft van een passende oplossing.
Pffff, even onze dagelijkse frustatie weg geschreven!

Wat is de waarde?

Wij hebben ons afgevraagd wat de “echte” waarde is van onze STREETLIFE030 stadswandelingen.
Om enige zinvolle vorm van kwalificering te kunnen doen hebben wij als eerste verschillende uitgangspunten bepaald.
En na deze overwegingen kwamen wij eigenlijk alleen maar tot één echt belangrijk ijkpunt! Voor wie en waarom doen wij dit eigenlijk?
En op deze kernvraag hebben wij de antwoorden gezocht!
Onze antwoorden vind je onderstaand in “random” volgorde.
1. Rechtop heeft en wil geen subsidie en genereert met de wandelingen de benodigde financiële middelen.
2. Onze wandelingen en de verhalen van onze gidsen dragen bij aan “awareness” over de problematiek van dakloosheid.
3. Met name voor jongeren heeft de wandeling een grote preventieve en educatieve waarde.
4. Voor onze gidsen is het verantwoordelijk zijn voor een groep, een wandeling, een echte prestatie waarvoor zij ook nog eens echte erkenning en waardering krijgen van de deelnemers. Een erkenning dat zij iets voor stellen, van waarde zijn en een “petje af prestatie” leveren.
Dit is iets dat zij meestal niet (hebben) ervaren in leven en bijzonder waardevol is voor hen.
5. Iedere wandelaar met ons levert een bijdrage, financieel, emotioneel, ondersteunend en energiegevend. Een bijdrage die RECHTOP in staat stelt ons werk op straat te blijven doen.

Dus als je met ons hebt gewandeld of nog gaat wandelen,
dit is waarom wij het doen!