Ali, vriend van de straat RIP

Mijn  1e ontmoeting met Ali was in de Sleep-Inn, februari 2016 volgens mij. Ik had hem nog niet eerder gezien daar, maar hij was echt ziek die avond. Hij had ongelooflijke buikpijn en lag zwaar te creperen op het noodbed in de hal van de opvang. De zeer begane medewerkers kregen uiteindelijk een ambulance geregeld en ik bleef bij hem tot hij naar het ziekenhuis ging.
Een paar weken later zag ik hem weer in het Catharijnehuis, de dagopvang,  en vroeg hoe het ging, en natuurlijk zei hij lachend “het gaat weer goed nu”
Wat je moet weten van Ali is dat hij een echte “buitenslaper” is, hij kan niet overweg met de stress van de nachtopvang en de dagopvang en overleeft gewoon al jaren op eigen kracht, op straat. Maar altijd goedlachs, gewoon een zeer krachtig en sterk mens, een overlever.
Vanaf dat moment was Ali door mij gezien, aanwezig en één van mijn vrienden van de straat.
Soms zag ik hem een paar weken niet en dan dook hij weer op! En altijd die lach!
Af en toe deelde hij waarom ik hem even niet had gezien, een paar weken zitten vanwege NIET Mulder boetes, of “ik had even een plek waar ik even mocht zijn”.
Ali is ook een keer op TV geweest in het programma Homeless Experience met Immanuelle Grives, gefilmd op straat en bij zijn buitenslaapplek.
Ik was daar toen best boos over want de slaapplek van een buitenslaper is heilig, die laat je niet zien!
En dat bleek ook wel later, daags na de uitzending, kwam Ali bij zijn slaapplek en al zijn overlevings spullen waren verdwenen. Slaapzak en kleding die hij daar had verstopt in het water en Handhaving stond op hem te wachten om hem te verjagen.
Met een regelmaat had ik mijn ontmoetingen met Ali, in het Catharijnehuis gelijk om 10:00 als hij kwam douchen, soms op een ander moment en dan kwam hij kort binnen om soep en brood te eten en dan ging hij weer. Of ik trof hem ergens in de stad op straat en als ik vroeg of hij iets nodig had zei hij altijd nee, ik red me wel. En altijd die lach!
Mijn laatste ontmoeting met Ali was even voor zijn overlijden, op het “muurtje” , voor het oude Stadhuis.
Het was heerlijk weer, ik fietste door de stad en daar zat hij , samen met een andere vriend van de straat.
Ik stopte, gewoon om beiden te groeten, te vragen hoe gaat het. Wij raakten in gesprek met als key topic , wat betekent respect nu echt voor ons drie. Na een uur mooi gesprek,  namen we afscheid van elkaar.
Ik had toen geen enkel besef dat dit onze laatste ontmoeting zou zijn!
Vanmiddag kwam ik in het Catharijnehuis en zie weer een rouwkaart staan, op de vaste plek met het altijd aanwezige kaarsje!
En als ik dichterbij kom, herken ik op de foto die altijd aanwezige lach en tranen nemen het over van?? Van wat eigenlijk?
Ik loop snel weg om mijn tranen en verdriet voor mijzelf te houden en mij te wapenen, ik moet vanavond nog een voorstelling Thuislozen doen, Gedeelde Grond representeren, gewoon  mijn rol vervullen. En ik gedraag mij verder als een professional, de emoties weggestopt, en kom de voorstelling en avond door!
Maar nu ben ik thuis en het besef dat Ali er niet meer is,  dringt door en ik denk alleen, wat een kutwereld!
Ali, vriend van de straat, ik weet zo eigenlijk zo weinig van je, maar dat maakt niet uit.
Ik heb je gezien en jij mij, ik heb je gerespecteerd en jij mij en daardoor blijven wij verbonden.
Ik betoon mijn respect, eer en vriendschap aan Ali de Turk met zijn altijd aanwezige lach, veel te jong, op 49-jarige leeftijd overleden op 8 oktober 2018
Ik ga en wil hem nooit vergeten, hij zit in mijn hart.
Ik stop met schrijven want mijn tranen maken het onmogelijk.
RIP vriend van de straat, en ik ga die lach missen!